خراب آباد
هبوط کرد. به خراب آبادی که گرسنگی داشت. تشنگی داشت. گرما زدگی داشت.
برای صعود، هبوط لازم بود.
با القای کلمات، او آسمانی شده بود.
باید هبوط می کرد، باید از آن بهشت دل می کند. باید سختی می کشید تا می رسید به جنت بل رِضْوان من اللَّه.
نه آن بهشت لایق او بود، نه این دنیا…
لیک تنها جاده ی منتهی به جنات عدن همین بود و جز این نبود.
خرابی مختوم به آبادی!