خزان زودرس!
به اندازه ی یک نماز مهلت خواستم. امان نداد. تا می توانست بارید. دوباره قامت بستم.
هی بغض فرو خوردم. بین این همه عسر یسری نمی بینم.
امید می دهند با تو بهـار می شود.
بیــا! بگو… با این خزان زود رس چه کنم!
پاداش
صدای نفس‌های شمرده، خیالم را راحت‌کرد که خوابش عمیق شده‌است. کسی می‌دید، این‌طور گوشه‌ی هال خوابش برده، می‌گفت خواب چه وقته؟ دم غروب که خواب بده. این را بارها از خودش شنیده‌بودم. اما برای من ادامه مطلب…