سکوت!
_نِعْمَ الْعَوْنُ عَلَى طَاعَةِ اللَّه!
این را در جواب پسرعمش فرمود؛ وقتی که پرسید: اهلت را چگونه یافتی؟
آن هنگام که تمام مجاهدت مولا علی علیه السلام زنده ماندن دین پسرعمش رسول الله بود؛ زهرای اطهر در بین در و دیوار، بهترین یاری گر او بود.
پهلویش، مجروح از مسمارِ گداخته ی در، تا درختی که پدرش بیست وسه سال پیش کاشته بود، پابرجا بماند.
و این چـه سکوتی است؟
فریادی است بلند در برابر ظلم…
علی علیه السلام ارزشمندترینش را، بهترینش را، داد در راه خدا…
صبرش اندک شد، شب زنده دار شد و در فراق زهرایش سوخت…
همو که در رختخواب پیغمبر خوابید؛ همو که زهرایش را از او گرفتند، همو که حسنینش را شهید کردند…
تاوان اطاعت الله چقدر سنگین است!
«وَمِنَ النَّاسِ مَن یَشْرِی نَفْسَهُ ابْتِغَاء مَرْضَاتِ اللّهِ وَاللّهُ رَؤُوفٌ بِالْعِبَاد»
به گمانم … زهرای اطهر، جان او بود…