مهلت بده!
تسبیحش را از توی جیبم در می آورم. دانه دانه، مهره هایش را زیر انگشتان لمس می کنم.
تشنه ی آب فراتم ای اجل مهلت بده!
سر تکان می دهم؛
نه! هیچ گاه تشنه ی آبی نخواهم بود که لبـان اربابم را تَر نکرد.
نامش در شبستان می چرخد و از دریچه ی قلبم وارد می شود. دل سیاهم به تپش می افتد.
حسین علیه السلام! الله!
به سوزش می افتد. بر سینه چنگ می زنم.
خدای من! می خواهی چه چیز را به من بفهمانی؟ قلبم کور و کر است.
چه رابطه ای است بین خِلقَت و حسین تو؟
آن دم که روی زانو می ایستد و به خیمه ها می نگرد.
یَا لَیْتَنِی کُنتُ تُرَاباً!
در خیـالم به دور خیمه ها می گردم. چهره می پوشـانم.
«عمه، چرا به امام حسین سلام نکردی؟»
جانماز را در دست پنهان می کنم. رو از قبله می گیرم:«روم نمیشه.»
تنها نگاهم می کند.
به وفای تو که بر تربت حافظ بگذر
کز جهان می شد و در آرزوی روی تو بود
