خانهای که در آن کودکیام به نوجوانی بدل شد. میگویند: «الانه که خراب بشه.» زنی عرب، گوشهی راهروِ منتهی به اتاقها ایستادهاست و گریه میکند. میدوم توی اتاق کودکیام. بچه را به بغل میگیرم. از کنار زن عبور میکنم و بچه را به بیرون میبرم. برمیگردم. بازهم گریه میکند. دستش ادامه مطلب
چشم باز میکنم. باز همان چهاردیواری سفید و سرد! باز صبحِ فردای دیروز! چشم باز میکنم؛ خسته و کوفته، همچون تنهی درختی قطور که لشکر موریانههای نفْس و شیطان، به جانِ دل بیتابش افتادهاند. باز خورشید از میان شکافِ دیوارِ پیر، گوشهی چادرش را، روی تنِ سرد کفِ اتاق انداختهاست. ادامه مطلب
♥بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ♥ «جز آنچه زیرلب هر روز با توام در میان است.» با خواندن این جملهی کاتب، آه از نهادم برخاست. چقدر پر ادعا هستم؛ حال آنکه حتی یک نفَس از نفَسهای عمر، یادتان نبودم. بیگمان میگویم، خب هر روز که دعا میکنم بیایید! با خودم که تعارف ادامه مطلب
در کودکی و نوجوانی، هر حسی اغراق شده است و همهچیز زیـبا؛ چون درِ بسیاری ادراکات به رویت بسته است.