نوبت گاه توست!
شکمبه روی سرش افتاد و دلِ دختـر کف سینه اش. اشک آمد در چشمِ دختـر، بدون فرو ریختن.
دوید به سوی پـدر؛ اما در پس آن دریای مواج، نظاره ی چهره یِ مهربانِ پـدر، سخت.
لبخند بر لب و آه در سینه، شکمبه را از روی سر پـدر کنار زد. دست روی صورت پـدر کشید.
انگشت ها و لمسِ خط های جامانده روی صورت پـدر و برآمدن آهنگی جانسوز.
پـدر به پسران رشیدش گفت: «دست از زیر بازوانم بردارید. دختـرم در خانه است.»
قامت خمیده اش چهارچوب در را پر کرد. خونِ فرق شکافته، صورتش را گلگون کرد.
دختـر به فرق شاخِ گُلى، بلبلى شد بال فِشان.
شاید این قصه ها را عمه برایت گفته باشد. وقتی که غم را در چهره اش دیده ای. انگشتان کوچکت را روی رد اشک های گونه اش کشیده ای و گفته ای: «چرا گریه میکنی عمه جانم؟»
او تـو را به آغوش کشیده است و گفته است برایت، داستان عشقِ دختر به پـدر! لرزیدن دل شکسته اش به آهِ پـدر!
و تـو پرسیده ای: «مثل من؟ من که پـدرم را خیلی دوست دارم؟» عمه سر تکان داده است و در چشمانِ سیـاه تو غرق شده است.
از شکاف خیمه، پـدر را دیدی که پای در رکـابِ ذوالجنـاح گذاشت. دل از دستت رفت. پای برهنه به سویش دویدی.
پایِ رفتن پـدر سست شد. تـو را در بر گرفت و بویید و این آخرین باری بود که خودت را در سیاهیِ چشمانش دیدی.
بانگ مغموم و پریشان برادرِ خوابیده در بستر بیـماری، در گوش هایت پیچید: «عَلیکُـنّ بِالفَـرار!»
تـو می دویدی. پاهایت می سوخت. گوشه ی دامنت می سوخت. لاله ی گوش هایت می سوخت. جگرت می سوخت.
عمه پیدایت کرد. تنها آتش دامنت را خاموش کرد.
اکنون در این سیاهی شب، در این هیاهویِ سکوت، کنجِ خرابه، کنار عمه، نوبتِ قصه ی دستانِ کوچک تـوست.
سر پدر را در دستان کوچکت می گیری. موهای خـاک آلودش را از جبین کنار میزنی.
سر پدر را روی دامن نیمه سوخته ات می گذاری.
همه جا تاریک و روی دامنت روشن.
به گلویش نگاه می کنی. همان جا که عمه بوسید. به لبان خشکیده و چوب خورده اش.
آتش دامنِ کوچکت به جانت می نشیند.
قصه های عمه و قصه ی تـو، توی سرت پیچ و تاب می خورَد.
چرخ میزند و دور قلب کوچکت را می گیرد. نفست تنگ می شود.
تمام هوای سینه ات اشک می شود و از چشمانت هُل میزند بیرون.
صدای گریه ی زنان، سر سکوت خرابه را به زیر سنگ می آورد.
