فریاد نمی زنند.

همه ی کارهای من، معلول علّتی است.

پس از اثر پِی به وجودِ مُؤثری می برَم.

مؤثرِ من نیاز درونیِ من است.

لایوهای اینستاگرام، وضعیت های واتس آپ، توییت های توییتر، مطالب وبلاگ ها، پُست های پیام رسان ها، نشان می دهد که ایجاد کننده اش، گرسنه ی چیست.

کسی که لایو عاشقانه هایش را به اشتراک می گذارد، هنوز گرسنه است. گرسنه ی محبّت حقیقی.

اگر اشباع شده بود؛ مؤثری در درونش نبود که آن اثرِ بیرونی را ایجاد کند.

مادری که زیبایی های فزرندش را به اشتراک می گذارد، هنوز بُعد مادری اش را رشد نداده است.

اگر رشد داده بود؛ می فهمید سَم به جانِ کودکش تزریق می کند.

کسی که خدا را در این فضاها صدا می زند، بدون نیتِ ایجاد محبّت، بدون نیت امر به معروف، دنبال اثبات و پذیرفته شدن خویش است.

گولِ این اثرها را خوردن، ساده لوحی است. حسرت خوردن و مقایسه ی این اثرها با زندگی خود ساده لوحی است.

اگر بی نیاز بودند فریاد نمی زدند.

ظاهر ساختگیِ زندگی دیگران را با باطن حقیقیِ زندگی خویش مقایسه نکنیم.