شبِ امتحان
شبِ امتحان که می شد، کتاب دویست صفحه ای را قورت می دادم و صبح بنابر سوالات قی می کردم روی برگه.
بعد از مدّتی هر چه می کردم چیزی از کتاب در ذهن مبارکم نمانده بود.
درست مثل غذایی که یکباره با آن معده پر می شود و چون خارج از ظرفیت معده است و مجالی نبوده برای هضم؛ حاصلش می شود برگرداندن هر آن چه خورده است.
حالا با این فضای مجازی و داده های متعدد و فراوان جایی برای تفکر باقی نمی ماند.
نتیجه و حاصل:
حرّافی است. حرف بزن های زیادی که گاه حتّی حوصله ی خواندن دست نوشته های خود را ندارند
و یا حوصله ی فکر روی گفته های خود را ندارند.
و اصلاً نمی دانند چه گفتند و چه می گویند.
چه فراوان شده ایم؛ سطحی نگرهایِ پر از خطا!
+
امام حسن علیه السّلام:
«اُوصيكُم بِتَقْوَي اللهِ وَ إدامَةِ التَّفكُّرِ، فَإِنَّ التَّفكُّرَ أََبُو كُلَّ خَيْرٍ وَ اُمَّهُ؛ شما را به تقوای الهی و انديشيدن مدام سفارش مي‌كنم؛ زيرا كه انديشيدن، پدر و مادر همه ی خوبی هاست.»مجموعه ورام، ج 1، ص 52
امام حسین علیه السلام:
«انَ المؤمِنَ لا یُسیءُ و لا یَعتَذِرُ، والمُنافِقُ کلَ یومٍ یسیءُ و لا یَعتَذِرُ، وَ المُنافِقُ کُلَّ یَومٍ یُسیءُ وَ یَعتَذِرُ؛همانا مؤمن، نه بد می کند و نه (از بدی خویش) عذرخواهی می کند. اما منافق، هر روز بد می کند و پوزش می خواهد.»تحف العقول، ص 177
