وظیفه ی هر پدری است.
بعضی اسم‌ها همان اولِ کار جذبت می کند. اینقدر خوش‌طنین است که ناخودآگاه دوستش داری.
بیشتر وقت‌ها وقتی کسی را صدا می زنم با توجه به معنیِ اسمش صدایش می‌زنم و این حلاوت آن اسم را برایم بیشتر می‌کند.
می‌پرسد:«عمه اسم من چه معنی میده؟»
«زندگی»
لبخندی بر گوشه ی لبش می‌نشیند.
و او زندگی است؛ پر از شور و هیاهو.
از وقتی که فهمیدم حضرت آمنه به اسم «احمد» علاقه داشته‌است و جگرگوشه اش را احمد صدا می‌کرد؛ این اسم برایم جذابیت صد چندانی پیدا کرد.
احمد، محمدی است ستایش شده‌تر!
مادر است دیگر، همه ی چیزهای خوب را در اعلاترین حد برای فرزندش می خواهد، حتی ستایش شدن را.
رسول خدا صلی الله علیه وآله:«اَسماي خودتان را نیکو گردانید؛ چرا که روز قیامت با آن اسما خوانده خواهید شد. در روز قیامت خواهند گفت: قیام کن ای فلانی فرزند فلان و به سوی نور خویش حرکت کن و بپا خیز ای فلان فرزند فلان برای تو نوری نیست.»؛ الكافي، ج 6، باب الأسماء و الكنى،ص19
به امام صادق علیه السلام گفته شد: «جانم به فدای شما باد، ما به نام‌های شما و پدرانتان نامگذاری می‌کنیم. آیا این نامگذاری برای ما نفعی هم خواهد داشت؟» امام در جواب فرمودند: «آری به خدا سوگند، آیا دین چیزی بجز حب و دوست داشتن [ما اهل بیت] است؟ خداوند فرموده است: اگر شما خدا را دوست دارید، از من (پیامبر) تبعیت کنید تا خدا هم شما را دوست داشته باشد و گناهان شما را ببخشد.»؛ بحارالأنوار، ج 101، ص 130