سهله
مشهد الرضــا علیه السلام
مسجد گوهر شــاد
بانویی عالمه و زیبـا که از همه ی تاریخ دل بُرد.
جـای جـای مسجد چشم می گردانم.
مسجد در حـال سـاخته شدن است.
خـدا به باد می گوید: پوشیه اش را کنار بزن، بقیه اش با من.
خـانه ی پیرزنی میان حیـاط مسجد.
لرزیدن زمین و ترک برداشتن ایوان مقصوره.
خراب شدن خـانه. بیرون زدن آب انبـارِ زیر خـانه ی وقف شده ی پیرزن.
خـانه اش می شود حوض وضـویِ میانه ی حیـاط مسجد.
نهیب گلوله هایِ قوای روس. سـوراخ سـوراخ شدن گنبد سبز مسـجد.
خـروشِ مردم بر استبداد رضــا شـاه. شبستان های مسجد، پر از خـون.
ناله هایی ضعیف، پای منبر، گوشه گوشه ی مسجد.
می آیند. می کَشند و می بَرند. می خواهند زنده به گورشان کنند. دستور رضــا شـاه است.
قوس های گلو درهم.
نجـوایِ مادر، رژه ی تصاویرِ در خیالم را خط خطی می کند.
«امام زمان اینجا می آید.»
بی رمق نگاهش می کنم: «این جا؟»
چشم از در ورودی بر می دارد:« این جا نیاید، پس کجـا برود؟»
مرغ خیـالم پر می کشد. مسجد سهله. اقامتگاهش.
گوشه ی مسجد، خود را زیر چــادرِ سیـاه قایم می کنم. من را می بیند، باطنِ سیاهم را.
به سختی نماز تحیّت مسجد را می خوانم. در سیاهیِ سایه ی ستون.
در هُرم حضور پنهانش، جـانم آتش گرفته است.
+امام صادق علیه السلام می فرمایند: مسجد سهله مسجدی که خداوند تبارک و تعالی هیچ پیامبری را مبعوث نکرده مگر این که در آن مسجد نماز به جای آورده است. عدالت الهی از آن مسجد ظاهر خواهد شد و قائم(عجل الله تعالی فرجه) در آنجا مستقر خواهد شد… آنجا منزل پیامبران و اوصیاء و صالحان است.