هیچ
در کودکی و نوجوانی، هر حسی اغراق شده است
و
همه‌چیز زیـبا؛
چون درِ بسیاری ادراکات به رویت بسته است.
موریانه
چشم باز می‌کنم. باز همان چهاردیواری سفید و سرد! باز صبحِ فردای دیروز! چشم باز می‌کنم؛ خسته و کوفته، هم‌چون تنه‌ی درختی قطور که لشکر موریانه‌های نفْس و شیطان، به جانِ دل بی‌تابش افتاده‌اند. باز ادامه مطلب